Reportaż w Radiu Kraków

Stanisław Mierzwa mógł być posłem, ministrem, pozostał wierny swoim ideałom. Jako „człowiek czystych rąk”, który uważał, że polityka bez oparcia na wartościach jest pustą grą, dbał o spuściznę Wincentego Witosa i ruchu ludowego. Na kary wiezienia skazywały go sądy II Rzeczpospolitej, Związku Radzieckiego i PRL-u. Był wierny wartościom, które wyznawał. Zapłacił za to wieloletnim więzieniem, pozbawieniem praw obywatelskich i oddaleniem od żony i czwórki dzieci.

O Wandzie Rutkiewicz opowiadają Ewa Matuszewska - autorka kilku książek napisanych wspólnie z Wandą Rutkiewicz i Ewa Landowska - pieśniarka i kompozytorka, a także kaligrafka. W reportażu wykorzystano muzykę z płyty Ewy Landowskiej pt." Latające góry" dedykowaną Wandzie Rutkiewicz oraz  wypowiedź himalaistki. 

Jego ryk potrafi ugiąć  kolana rywali i wywołać drżenie  w chmarze łań. Po pierwszych przymrozkach zaczyna się rykowisko - czyli swoista próba sił między bykami. Gorce to miejsce, gdzie na rykowisko schodzi się  najwięcej jeleni. W Parku Narodowym mają spokój i mogą bezpiecznie oddawać się amorom. Obserwują je myśliwi i pracownicy parku, którzy na różne sposoby próbują wabić opętane hormonami zwierzęta..
O jelenich emocjach Ewie Szkurłat opowiadają: dr Jan Loch i leśniczy Piotr Gabryś.

"Teatr, jak życie, jest nie do przewidzenia" - twierdzi Wiesław Komasa. Jest wychowankiem szkoły krakowskiej, uczyli go tacy profesorowie, jak Zofia Jaroszewska, Danuta Michałowska, Jerzy Jarocki. Na krakowskiej scenie w Teatrze Groteska stanął razem z Anną Sokołowską - swoją koleżanką z roku. W cyklu "Scena Mistrzów" zagrali  w spektaklu „Kot - otchłanie miłości”. W trakcie pandemii - dotknął, tego, "czego się tylko teoretycznie obawiał", a o czym poważnie nie myślał. Wtedy odciął się od teatru, aby skupić się na sprawach najważniejszych. Barwy jego życia radykalnie się zmieniły, musiał stawić czoła bezsilności i temu, co niewypowiedziane. Na scenę wrócił  z monodramem "Różewiczobranie".

To opowieść o sztuce, miłości, i dwóch skrzydłach, które niosą przez życie.

W reportażu wykorzystano fragmenty spektaklu „Kot - otchłanie miłości” i monodramu "Różewiczobranie" , granych w Teatrze Groteska.

Tu o przygotowaniach do "Sceny Mistrzów" w Teatrze Groteska

https://www.radiokrakow.pl/audycje/kot-mistrzow-reportaz-ewy-szkurlat

Alona Szostak to jedno z najbardziej gorących nazwisk w polskim teatrze. Wybitna aktorka teatralna, którą krakowska publiczność podziwiała na 15. Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Boska Komedia” w roli Róży w „Cudzoziemce” według Marii Kuncewiczowej. Międzynarodowe jury Festiwalu  doceniło mistrzostwo Alony Szostak, przyznając jej główną nagrodę za wybitne aktorstwo.
Jest absolwentką Instytutu Teatralnego w Moskwie. Pracowała w teatrze w Wilnie i tam do przyjazdu do Polski namówił ją Adam Hanuszkiewicz. Od 2019 roku jest członkinią zespołu Teatru Polskiego w Poznaniu.

Ma korzenie polskie, rosyjskie i ukraińskie, a język, którym się posługuje jest  - jak mówi - "tylko narzędziem".   
Krakowska publiczność poznała ją na początku wojny w Ukrainie. Razem z Sofiją Popovą zaśpiewały pieśń pt. "Modlitwa za Ukrainę", która powstała do słów Małgorzaty Zwolińskiej w Teatrze Groteska w Krakowie. Posłuchać jej można w trzech wersjach językowych: ukraińskiej, rosyjskiej i polskiej. Utwór powstał w ciągu jednej nocy, niedługo po wybuchu wojny. Jak napisali twórcy utworu: „«Modlitwa o wolność» powstała w krakowskim Teatrze Groteska, aby obudzić z letargu sumienia i budować wspólnotę sprzeciwu wobec putinowskiego bestialstwa. Tą modlitwą przyłączamy się do apelu Wołodymyra Zełenskiego skierowanego do Rosjan: «Jeśli będziecie milczeć teraz, to później będzie przemawiać tylko wasza nędza. A odpowiadać jej będą represje. Nie milczcie!»”.
Alona Szostak mieszka w Polsce od ponad 30-tu lat, jak mówi, "śni i kocha po polsku", ale jej dusza jest gdzieś "pomiędzy"  - nie zapomina o rosyjskich i ukraińskich korzeniach.

Reportaż opowiada historię Polaków na stałe mieszkających w Niemczech, którzy po wybuchu wojny 24 lutego 2022 r. poderwali do pomocy Ukrainie niemiecką społeczność. Na początku miała to być jednorazowa zbiórka darów w Lubeck, organizowana przez Monikę i Rafała. Z czasem urosła jednak do kilkumiesięcznej akcji charytatywnej, w którą włączyli Niemcy z okolicznych miasteczek i ruszyli w drogę do Polski. O skali inicjatywy świadczą dziesiątki dostarczonych ton rzeczy potrzebnych na froncie i poza nim.
W pierwszych dniach wojny z Moniką i Rafałem kontaktuje się dziennikarka Radia Kraków. Znajomość polegająca głównie na współpracy pomocowej i poszukiwaniu najbardziej potrzebujących osób w Ukrainie przeradza się w dłuższą relację zapisaną dźwiękiem. Monika bowiem, kontaktuje się niemal codziennie, wysyłając wiadomości głosowe przez komunikator internetowy.  
W efekcie kilku miesięcy transportów rzeczy i znajdowania domów dla Ukraińskich kobiet i dzieci powstaje dźwiękowa korespondencja z drugiego planu wojny gdzie organizowana jest pomoc. W „głosówkach” przekazywane są bieżące informacje związane z akcją dla Ukrainy, słychać też kontrowersje związane z niemieckim społeczeństwem, codziennością Polonii  i zmieniającym się stosunkiem pomagających do Ukraińców i uchodźców do niosących pomoc. Wybrzmiewa też bardzo osobista refleksja o Polakach i Niemcach, o zakorzenionych głęboko różnicach, i próbie solidarności jaką podejmują zwykli ludzie. Opowieść trwa przez cały rok wojny a czas weryfikuje emocje i poddaje próbie relacje.