Radio Kraków
RK Podcasty Dyskusyjny Klub Muzyczny Filharmonii Krakowskiej w Radiu Kraków

Dyskusyjny Klub Muzyczny Filharmonii Krakowskiej w Radiu Kraków


RSS

O muzyce można rozmawiać na wiele sposobów, czego najlepszym przykładem jest Dyskusyjny Klub Muzyczny „Wszystko gra” Filharmonii Krakowskiej prowadzony przez Agnieszkę Malatyńską-Stankiewicz. W tym sezonie spotkania klubowe, będące tematycznie powiązane z koncertami Filharmonii Krakowskiej, są rejestrowane przez Radio Kraków i w tydzień później w formie podcastu będą udostępniane na naszej stronie internetowej.

Podcasty

Tajemnice Konkursu Chopinowskiego ujawniają w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz jego uczestnicy z różnych lat, pianiści prof. Marek Szlezer i Michał Basista.

Prof. Marek Szlezer, szef Katedry Fortepianu AM w Krakowie brał udział w Konkursie Chopinowskim w 2005 roku. W dwadzieścia lat później do Konkursu Chopinowskiego przystąpił student krakowskiej AM Michał Basista. Jaką pianiści przyjęli strategię przetrwania tej imprezy i tego ogromnego zainteresowania publiczności? Czy można się odizolować od medialnego zgiełku? Co było najtrudniejsze dla nich, ale także, co ich zaskoczyło oraz jak udział w tej największej pianistycznej imprezie, która odbywa się od blisko stu lat, wpłynął i wpływa na ich zawodowe życie? Nie zabrakło także opowieści o systemach oceniania, dawniej i dziś, które podczas każdej edycji wzbudzały i wzbudzają ogromne kontrowersje. I wreszcie, w jaki sposób oceniać, by było sprawiedliwie. To tylko nieliczne pytania, na które odpowiadają pianiści w trakcie tej rozmowy.

Filharmonia przekracza granice. Jerzego Katlewicza i Krzysztofa Pendereckiego wspominają dyrygenci Rafał Jacek Delekta i Tomasz Tokarczyk

To był niezwykły czas, gdy na czele Filharmonii Krakowskiej stał Jerzy Katlewicz, mistrz batuty, doskonały interpretator dzieł oratoryjnych, wielki propagator muzyki polskiej, także tej najnowszej. Z Filharmonią Krakowską był związany niemal całe życie: od dyplomu w 1952 roku aż po koncert z okazji 80. urodzin, który odbył się w 2007 roku. Kierował nią przez 13 lat. Wprowadził na największe światowe estrady i na największe festiwale. Pod jego kierownictwem zespoły Filharmonii koncertowały niemal we wszystkich krajach Europy a także w Libanie i Iranie. W sumie za jego czasów orkiestra i chór FK wyjeżdżały prawie 40 razy w podróże koncertowe, prezentując także dzieła Krzysztofa Pendereckiego, takie jak „Pasja wg św. Łukasza”, „Jutrznia”, „Kosmogonia” czy „Magnificat”. Dzięki tym prezentacjom muzyka polska została dostrzeżona za "żelazną kurtyną".

 Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz rozmawia z dyrygentami - Jackiem Delektą i Tomaszem Tokarczykiem.

Młodzi utalentowani wokaliści, laureaci konkursów: Mariana Poltorak i Artur Garbas w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Wygrany konkurs i co dalej? To pytanie, którzy zadają sobie wszyscy młodzi artyści rozpoczynający zawodowe życie. Jak pokierować swoją karierą, jak dbać o swój rozwój, jak wybierać repertuar? Takich pytań jest wiele. Ale Mariana Poltorak, jak i Artur Garbas, laureaci m.in. Konkursu Sztuki Wokalnej im. Ady Sari w Nowym Sączu mają już swoje pierwsze doświadczenia w tej kwestii i dzielą się nimi z publicznością. Mariana uczy się w Akademii Operowej przy Teatrze Wielkim - Operze Narodowej w Warszawie i jest jeszcze przed podpisaniem kontraktu, a Artur jest już w stałym zespole Deutsche Oper Berlin. Obydwoje przyjechali do Krakowa, na zaproszenie Filharmonii Krakowskiej, by zaśpiewać partie solowe w IX Symfonii Beethovena i dla obojga był to debiut w tych partiach.

"Pasja wg św. Łukasza" Krzysztofa Pendereckiego w 60-lecie powstania

Wykonanie "Pasji wg św. Łukasza" Krzysztofa Pendereckiego w 60-lecie powstania, pod dyrekcją Macieja Tworka m.in. na Festiwalu „Eufonie” i Festiwalu Ludwiga van Beethovena, a także „Potępienie” Fausta Hectora Berlioza pod batutą Michała Klauzy czy „Quo vadis” Feliksa Nowowiejskiego pod dyrekcją Piotra Sułkowskiego - to tylko nieliczne atrakcje 81. sezonu Filharmonii Krakowskiej. Tandem dyrektorów: Mateusz Prendota, który po raz drugi właśnie otrzymał nominację na stanowisko dyrektora naczelnego Filharmonii Krakowskiej oraz Michał Klauza, który po kilkunastu latach szefowania w Orkiestrze Polskiego Radia w Warszawie obejmuje stanowisko szefa artystycznego Filharmoników Krakowskich, zdradzają w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz szczegóły rozpoczętego właśnie sezonu. A będzie się w tym roku działo wiele, także w kontekście budowy nowej sali dla Filharmonii.

Symfonia Tysiąca Mahlera na zakończenie 80. sezonu Filharmonii Krakowskiej. Dyrektorzy tej instytucji: Mateusz Prendota i Alexander Humala w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

O VIII Symfonii Es-dur Mahler mówił: „msza”, a także „przesłanie miłości w czasach nieczułych”. Jej prawykonanie – w Monachium, 12 września 1910 roku – stało się największym triumfem, jakiego Mahler zaznał jeszcze za życia, choć zwykł powtarzać, iż jego czasy dopiero nadejdą. W prezentacji tego utworu uczestniczył gigantyczny aparat wykonawczy: ośmiu solistów, 850. śpiewaków w trzech połączonych chórach oraz 171. instrumentalistów. I właśnie dlatego impresario Emil Gutmann nadał jej nazwę „Tysiąca”. O tym niezwykłym utworze, jak i o całym jubileuszowym sezonie mówią autorzy sukcesu Filharmonii Krakowskiej, dyrektorzy Mateusz Prendota i Alexander Humala. Nie brakuje też opowieści o tym co czeka Filharmonię Krakowską i jak wygląda sprawa budowy jej nowej siedziby.

Alexandre Da Costa wirtuoz skrzypiec i dyrygent zdradza sekrety bycia Stehgeigerem w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Alexandre Da Costa - kanadyjski wirtuoz skrzypiec i dyrygent, artysta Sony Classical, dyrektor muzyczny i główny dyrygent Orchestre Philharmonique du Québec oraz główny gościnny dyrygent Orquesta Sinfónica Sinaloa de las Artes; zwycięzca m.in. Międzynarodowego Konkursu Skrzypcowego im. Pablo Sarasate; zdobywca nagrody Juno jest uznawany za jednego z najlepszych Stehgeigerów na świecie. Kto to taki Stehgeiger? To dyrygent, który od skrzypiec, stojąc na podium dyrygenta prowadzi orkiestrę, w utworach, w których nie ma partii solowych skrzypiec. Czyli gra to samo co pierwsze skrzypce, a w chwilach, gry pierwsze skrzypce milczą, smyczkiem - niczym batutą - prowadzi orkiestrę. W ten sposób Alexandre Da Costa dyryguje niektórymi z największych dzieł symfonicznych Czajkowskiego, Dworzaka, Sibeliusa, Wagnera i Straussa, pragnąc włączyć większość symfonii m.in. Beethovena, Brahmsa, Schuberta i Schumanna jako standardowy repertuar dla Stehgeigera.

„V Symfonia Mahlera. Sen o szczęściu”. Charyzmatyczny dyrygent Sascha Goetzel w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz zdradza sekrety partytury Mahlera

Sascha Goetzel, wiedeńczyk, dyrygent o wielu twarzach: utalentowany organizator orkiestr, kreatywny twórca programów koncertowych, przedsiębiorca, pedagog, aranżer, a od tego sezonu I Dyrygent Filharmonii Krakowskiej, zawsze zachwyca. Ostatnio prezentując w Krakowie V Symfonię Mahlera pokazał, że znalazł klucz do muzyki tego kompozytora, która przecież nie jest łatwa do wykonywania. Wymaga niezwykłej precyzji i umiejętności budowania architektury całego utworu na przestrzeni długiego czasu. V Symfonia cis-moll – najprawdopodobniej najbardziej znana symfonia autorstwa Gustava Mahlera napisana została w miesiącach letnich lat 1901 i 1902. Jej prawykonanie miało miejsce 18 października 1904 w Kolonii. Ten czas powstawania dzieła to czas wielkich przemian w życiu kompozytora. M.in. Jako dyrektor Wiedeńskiej Opery Państwowej oraz naczelny dyrygent Wiener Philharmoniker, nie musiał już się przejmować sprawami finansowymi. Wymagająca austriacka publiczność powoli zaczynała doceniać jego dzieła. Spotkał swoją wielką miłość Almę Schindler, swoją późniejszą żonę Almę Mahler, dla której napisał jedno z najpiękniejszych wyznań miłosnych w muzyce czyli Adagietto – które jest czwartą częścią V Symfonii.

Fortepian podporządkowany symfonicznej całości. Szymon Nehring zdradza kulisy pracy nad koncertem Brahmsa zaś Marcin Koziak wspomina prof. Stefana Wojtasa w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Prawykonanie I Koncertu fortepianowego d-moll Brahmsa, które odbyło się w Lipsku w 1858 roku okazało się porażką. Koncert został wygwizdany a kolejne prezentacje tego utworu tylko podtrzymały złą passę. Dziś utwór uważany jest za arcydzieło. To potężny koncert, z którym mierzyli się najwięksi, m.in.: Claudio Arrau, Glenn Gould, Maurizio Pollini, Artur Rubinstein, Kristian Zimerman i teraz Szymon Nehring, który ma ten utwór w repertuarze od roku, a prezentacja w Filharmonii Krakowskiej pod batutą Łukasza Borowicza była jego dziewiątym publicznym wykonaniem. Pianista zdradza m.in. jak przygotowywał ten koncert i co było w tej pracy najważniejsze. Nie brakuje też oceny po latach jego udziału w konkursach, zwłaszcza w Konkursie Chopinowskim, a także rozmowy o jego mistrzu – zmarłym w zeszłym roku profesorze Stefanie Wojtasie. Do wspomnień o profesorze Wojtasie dołączył także inny jego uczeń: Marcin Koziak, wszechstronny pianista i kameralista, też uczestnik m.in. Konkursu Chopinowskiego.

Beethovena rozmowa z Bogiem. Dyrygent Michał Klauza, dyrektor artystyczny Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

„Chrystus na Górze Oliwnej”, jedyne oratorium Beethovena, to niezwykle dramatyczna, ale i intymna opowieść o wyborach, które zmieniają historię świata. To właśnie w Ogrójcu Chrystus podejmuje decyzję by przyjąć na siebie ofiarę zbawienia ludzi, to tam zostaje zdradzony i pojmany. Ta kompozycja, należąca do rzadko wykonywanych, jest jedną z trzech najbardziej istotnych religijnych dzieł Beethovena, obok Mszy C-dur i Missy solemnis. I właśnie o fenomenie tego utworu, opowiada Maestro Michał Klauza dyrektor artystyczny Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, który wraz z zespołami Filharmonii Krakowskiej zaprezentował to dzieło przy ogromnym aplauzie publiczności. Warto przypomnieć, że czas powstania tego utworu, to właśnie moment, gdy Beethoven przeżywa załamanie. Parę miesięcy przed powstaniem tego utworu pisze list do braci, zwany później testamentem heiligenstadzkim, w którym przyznaje się do głuchoty i rozważa samobójstwo. I w tym kontekście oratorium „Chrystus na Górze Oliwnej” nabiera zupełnie innego znaczenia. Jakiego? O tym w rozmowie z Maestro Michałem Klauzą.

Andrzej Boreyko opowiada o swoich muzycznych fascynacjach oraz o utworach Pendereckiego i Szymanowskiego w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Andrzej Boreyko, polsko-rosyjski dyrygent, mieszkający w Hamburgu, m.in. były artystyczny szef Filharmonii Narodowej należy to tej klasy dyrygentów, którzy potrafią porwać nie tylko publiczność, ale i orkiestrę. Ma w sobie to coś, co nie pozwala pozostać na jego interpretacje obojętnym. Jego droga do muzyki symfonicznej wiodła przez rock, jazz i muzykę dawną. Dziś należy do artystów występujących z największymi orkiestrami, chętnie promując w programach koncertowych muzykę polską XX wieku. I w tym kontekście koncerty, które poprowadził w Filharmonii Krakowskiej w ramach uczczenia przypadającej 29 marca 5. rocznicy śmierci Krzysztofa Pendereckiego i 88. rocznicy śmierci Karola Szymanowskiego zostały przyjęte entuzjastycznie. Penderecki i Szymanowski: dwóch kompozytorów, dwie epoki, dwa różne muzyczne światy, a jednak jest coś co ich łączy: obaj wprowadzili muzykę polską na inne tory i obaj stali się inspiracją dla kolejnych twórców. Czy rzeczywiście „Przebudzenie Jakuba” Krzysztofa Pendereckiego to utwór, który jest pożegnaniem kompozytora z awangardą? Czy „Stabat Mater” Szymanowskiego nadal należy do najbardziej przejmujących dzieł w historii muzyki polskiej? To tylko nieliczne tematy tej rozmowy.

Peteris Vasks: „Widziałem anioła lecącego nad światem”. Nie tylko o fenomenie muzyki łotewskiej opowiada łotewska gwiazda skrzypiec Baiba Skride oraz szef Filharmoników Krakowskich Alexander Humala w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Pēteris Vasks, łotewski kompozytor zainspirował się wizją anioła, której doświadczył, a którą opisuje następująco: „Anioł unosi się nad światem, obserwując stan spustoszonej Ziemi ze łzami w oczach, a mimo to niemal niezauważalny, pełen miłości dotyk jego skrzydeł przynosi ukojenie i uzdrowienie”. I tak w 1999 roku powstał utwór „Lonely Angel” będący medytacją na skrzypce i orkiestrę smyczkową, stając się odpowiedzią na ból. Kompozytor traktuje instrument solowy jako głos ludzki lub wręcz nadludzki, jako tonalną reprezentację samotnego anioła, który nieustannie czuwa nad światem. Kompozycja ta zabrzmiała w Filharmonii Krakowskiej w wykonaniu Baiby Skride, łotewskiej skrzypaczki, laureatki Międzynarodowego Konkursu Muzycznego im. Królowej Elżbiety Belgijskiej, którą często można spotkać na estradzie Filharmoników Berlińskich. Solistce towarzyszyła Orkiestra FK pod batutą Alexandra Humali. I właśnie ta przejmująca wizja Vasksa stała się punktem wyjścia do rozmowy o muzyce łotewskiej oraz o Mozarcie i o Schubercie, którego IX Symfonia wykonana została na tym samym koncercie.

Messa da Requiem Verdiego staje się pretekstem do rozmowy Agnieszki Malatyńskiej-Stankiewicz z Paulem McCreeshem, brytyjskim dyrygentem

Im czasy są trudniejsze, tym więcej potrzebujemy kultury – mówi Paul McCreesh, legenda muzyki, dyrygent, prowadzący zarówno zespoły muzyki dawnej na historycznych instrumentach, jak i współczesne. I właśnie dlatego ten artysta, któremu rozgłos przyniosły koncerty i nagrania m.in. Bacha i Haendla, a magazyn „Classic CD” zaliczył go do stu najwybitniejszych dyrygentów XX wieku, zajmuje się pracą u podstaw. Razem z zespołem – Gabrieli Consort & Players – którego jest założycielem i szefem od 1982 roku, pracuje z dziećmi i z młodzieżą, ucząc ich śpiewu i wykonując największe dzieła oratoryjne. Młodzi śpiewacy są uczniami publicznych szkół i nigdy nie uczyli się muzyki. W koncertach tych odbywających się od lat, wzięło udział do tej pory ponad 4,5 tysiąca dzieci i młodzieży, a ich wykonania otrzymują największe muzyczne nagrody. „Naszym zadaniem nie jest zachęcenie młodych do zajęcia się zawodowo muzyką, choć i to się czasem zdarza, ale przede wszystkim zależy nam na tym aby uwierzyli w siebie, w swoje możliwości, mimo, ze ich rodziców nie stać na zapewnienie im dobrego i drogiego wykształcenia”. Jak w tym kontekście brzmi Requiem Verdiego? O tym opowiada Paul McCreesh, podziwiany za interpretacje repertuaru koncertowego i operowego, doctor honoris causa Loughborough University.

O flircie Europy z Ameryką i Ameryki z Europą opowiada Agnieszce Malatyńskiej-Stankiewicz Yaroslav Shemet dyrygent, dyrektor artystyczny Filharmonii Śląskiej w Katowicach oraz dyrektor muzyczny Opery Bałtyckiej w Gdańsku

Co tu dużo mówić. Yaroslav Shemet jest jednym z najciekawszych dyrygentów młodego pokolenia. Zaledwie 29 lat, a doświadczenie ogromne! Niezwykle utalentowany występował już m.in. w Elbphilharmonie w Hamburgu, Konserthuset w Sztokholmie, Shanghai Grand Theatre czy Harbin Opera House a także na festiwalach w Bayreuth, Monachium i Hong Kongu. Na co dzień pełni funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Śląskiej w Katowicach oraz dyrektora muzycznego Opery Bałtyckiej w Gdańsku. Jego domem jest Poznań, choć urodził się w Charkowie. Do muzyki wszedł jako cudowne dziecko, rozpoczynając naukę w wieku lat trzech. Początkowo uczył się śpiewu, gry na fortepianie i klarnecie. Szybko trafił do szkoły talentów przy Charkowskim Konserwatorium, do klasy dyrygentury chóralnej. W trakcie nauki został laureatem wielu międzynarodowych konkursów pianistycznych i wokalnych, m.in. w Mediolanie i Teodozji. Za pulpitem dyrygenckim stoi od 13. roku życia i najwięcej jak mawia, uczy się od orkiestr całego świata. Jego koncerty wywołują ogromne emocje. Tak było w Filharmonii Krakowskiej, a na spotkanie z artystą w ramach DKM przyszło tak wiele osób, że trzeba było dostawiać krzesła. Maestro Shemet pięknie interpretuje muzykę, ale też doskonale mówi o swojej pracy i fascynacji muzyką. Zdradza swoje sposoby na pracę z orkiestrą i w bardzo ciekawy sposób omawia utwory: Dvoraka, Gershwina i Ravela.

Johannes Brahms i Richard Strauss: „Nawet piękno musi umrzeć”. Legendarny dyrygent Antoni Wit w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz zdradza szczegóły swojej fascynacji muzyką

Antoni Wit, który w lutym obchodzi 81. urodziny, należy do spadkobierców wielkiej polskiej szkoły dyrygenckiej. To uczeń Henryka Czyża i asystent Witolda Rowickiego, a także asystent Herberta von Karajana i Leonarda Bernsteina. Przez ponad 60 lat działalności artystycznej poprowadził 250 orkiestr na całym świecie, wydał ponad 200 płyt, które sprzedały się w nakładzie ponad 6 milionów egzemplarzy; jest też właścicielem Nagrody Grammy, którą otrzymał za interpretację muzyki Pendereckiego. Przez lata był dyrektorem największych polskich zespołów: Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i Telewizji w Krakowie, Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach i Filharmonii Narodowej w Warszawie. Od kilkunastu lat jest dyrygentem honorowym Filharmonii Krakowskiej. I właśnie w tej instytucji poprowadził m.in. wykonanie „Symfonii alpejskiej” Richarda Straussa. W 50 minut muzyki Strauss zamknął opis 11-godzinnej wyprawy w Alpy. Ten opis jest na tyle doskonały, że zafascynował także Antoniego Wita. A szczegóły tej fascynacji zdradza rozmowa. Zapraszamy!

Aram Chaczaturian: nie tylko tańczył z szablami. Ormiański dyrygent Sergey Smbatyan wprowadza w tajniki nie tylko muzyki ormiańskiej w rozmowie z Agnieszka Malatyńską-Stankiewicz

Muzykę można wręcz poczuć, a nawet dotknąć gdy dyryguje się bez batuty – mówił Sergey Smbatyan, „jeden z najbardziej obiecujących talentów dyrygenckich na świecie” (Euronews/Inclassica 2022). Ten dyrektor artystyczny i główny dyrygent Armeńskiej Państwowej Orkiestry Symfonicznej oraz główny dyrygent Orkiestry Filharmonii Maltańskiej oraz główny dyrygent gościnny Berlińskiej Orkiestry Symfonicznej właśnie zadebiutował w Filharmonii Krakowskiej. Ale jak zadebiutował! Wprawiając publiczność najpierw w hipnozę a później w ekstazę. Tak wykonanej III Symfonii Beethovena jeszcze nikt nie słyszał, a Koncert skrzypcowy Chaczaturiana błyszczał orientalnymi kolorami. I właśnie o swoim dotykaniu muzyki mówił artysta, podkreślając jednocześnie, ze Orkiestra FK jest doskonała, a solistka w koncercie Chaczaturiana Joanna Konarzewska (na co dzień koncertmistrzyni orkiestry FK) zagrała fantastycznie.

W 80 dni dookoła Filharmonii Krakowskiej. Jubileuszową rozmowę z Antonim Witem, Alexandrem Humalą i Janem Lisieckim prowadzi Agnieszka Malatyńska-Stankiewicz

Jubileusz 80-lecia Filharmonii Krakowskiej trwa cały sezon. Ale punktem kulminacyjnym był koncert, który odbyły się 1 lutego e ICE Kraków. Na estradzie stanęło trzech dyrygentów różnych pokoleń, związanych w z Filharmonią Krakowską: Jerzy Maksymiuk, który w latach 1992/1998 był doradcą programowy FK, Antonii Wit pełniący od 2013 roku funkcję dyrygenta honorowego FK i Alexander Humala dyrektor artystyczny Filharmonii Krakowskiej od sezonu2021/ 2022, muzyk wszechstronnie wykształcony, absolwent dyrygentury chóralnej w AM w Mińsku i dyrygentury symfonicznej w Program koncertu był taki sam jak 3 lutego 1945 roku, gdy zainaugurowała działalność FK. I tak zabrzmiały „Odwieczne pieśni” Mieczysława Karłowicza, II Koncert fortepianowy f-moll Fryderyka Chopina oraz VI Symfonia h-moll „Patetyczna” Piotra Czajkowskiego. Solistą był mistrz fortepianu Jan Lisiecki, artysta grający z najlepszymi orkiestrami świata, który nagrywa dla renomowanej wytwórni Deutsche Grammophon. Trzy z tych czterech wybitnych postaci: Antoni Wit, Alexander Humala i Jan Lisiecki spotkali się z publicznością po koncercie by porozmawiać o Filharmonii Krakowskiej, o jej przeszłości i przyszłości.

Gospel: radość śpiewania. Karen Edwards, amerykańska wokalistka i pianistka oraz Alexander Humala, dyrygent i dyrektor artystyczny Filharmonii Krakowskiej w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Słowo gospel pochodzi od połączenia słów God i spell, co oznacza dobrą nowinę głoszoną śpiewem, dotyczącą zbawienia w Jezusie Chrystusie. Jest to inaczej mówiąc ewangelizacja przez muzykę. Ale jaką! Żywiołową, pełną emocji, rytmu. I właśnie o tej muzyce, tak charakterystycznej dla kościoła afroamerykańskiego, w którym wzrastała, opowiada Karen Edwards. Artystka ma na swoim koncie współpracę z wieloma światowej sławy artystami takimi jak: David Bowie, Stevie Wonder, Tonny Bennett czy Prince. Występowała w Nowym Jorku i Los Angeles w klubach i teatrach muzycznych. Podczas swoich koncertów często łączy różne gatunki, style, epoki, techniki, a także repertuar; mawia: „muzyka nie ma granic”. Tym razem w Filharmonii Krakowskiej zaprezentowała gospel a oprócz małego zespołu instrumentalnego towarzyszył jej Chór FK pod dyrekcją Alexandra Humali, niezwykłego artysty, który jak nikt potrafi łączyć Wschód z Zachodem.

Aria. Napój miłosny dla spragnionych sztuki. Aleksandra Kurzak gwiazda światowych scen operowych w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Aleksandra Kurzak, artystka obdarzona niezwykły głosem, oklaskiwana na najbardziej prestiżowych scenach świata, od Metropolitan Opera w Nowym Jorku, przez Teatro alla Scala w Mediolanie, po londyński Royal Opera House – po raz pierwszy wystąpiła w Filharmonii Krakowskiej, w ramach regularnych koncertów abonamentowych. Jej występy zakończyły się owacjami na stojąco. Filharmonia Krakowska ledwo pomieściła wszystkich, a rozentuzjazmowani wielbiciele artystki długo czekali w kolejce po autograf. Podczas spotkania Dyskusyjnego Klubu Muzycznego, które ze względu na wielkie zainteresowanie odbyło się w Sali Filharmonii Krakowskiej artystka podzieliła się swoimi doświadczeniami, przemyśleniami i wspomnieniami. Czy można wyćwiczyć umieranie na scenie? Dlaczego opera „Napój miłosny” jest dla niej tak ważna w życiu? I gdyby musiała wybrać między Verdim a Puccinim, to byłby to… Trzeba wysłuchać, by znać odpowiedzi na te i inne pytania.

O Georgu Friedrichu Haendlu, genialnym muzyku i przedsiębiorcy, który zbił fortunę opowiada Maestro Łukasz Borowicz w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Punktem wyjścia do rozmowy o Haendlu stało się oratorium „Izrael w Egipcie”, które po raz pierwszy od premiery w Londynie zabrzmiało w Filharmonii Krakowskiej. Łukasz Borowicz, fantastyczny dyrygent i erudyta muzyczny przygotował to wykonanie, które pełne jest zaskakujących momentów. Bowiem dzieło Haendla, które poniosło za czasów kompozytora całkowitą klapę, po blisko stu latach wyciągnął z archiwów młody Mendelssohn i postanowił przywrócić do obiegu koncertowego. Ale przygotował to oratorium na swoich warunkach: wyrzucił uwerturę Haendla wstawiając swoją romantyczną, niczym ciąg dalszy do „Snu nocy letniej”; Haendlowskie części, które mu nie pasowały powyrzucał, trochę dopisał, poprzestawiał, zmienił instrumentację, bo np. nie miał organów, więc musiał je zastąpić innymi instrumentami itd. A więc czy Mendelssohn zadziałał na korzyść Haendla? I ile muzyki Haendla jest w oratorium Haendla? Warto posłuchać!

Anton Bruckner, muzyka pozaczasowa. O fenomenie muzyki Brucknera mówi dyrygent José Maria Florêncio dyrygent w rozmowie z Agnieszką Malatyńską-Stankiewicz

Pretekstem do dyskusji stała się prezentacja w Filharmonii Krakowskiej VIII Symfonii Antona Brucknera, wykonana przez Orkiestrę FK pod batutą José Marii Florêncio, brazylijskiego dyrygenta, który już dłużej jest Polakiem niż Brazylijczykiem: w przyszłym roku minie 40 lat odkąd zamieszkał w Polsce! Dzieło Brucknera, który uważany jest za wybitnego symfonika jest olbrzymie, zarówno ciężarem gatunkowym jak i rozmiarami. To około 90 minut muzyki! Muzyki, która sprawia, że słuchacze zastygają w bezczasie i bezkresie. Zresztą Albert Einstein powiedział, że muzyka Brucknera jest „pozaczasowa”. To prawda i powinno się ją rozpatrywać nie w czasie, ale w przestrzeni. O Brucknerze pisano, że przez całe życie komponuje jedną symfonię. Złośliwi zauważyli, że kompozytor wszystkie swoje symfonie budował bowiem według tego samego scenariusza, zaczynając od tematu który wyłania się z nicości, z kosmicznej mgły.
Więcej